Prolog

       Ciemność. Ledwie widzi przez tę nieprzeniknioną mgłę. Błądzi oczyma, próbując dostrzec zarys czegokolwiek, ale ogranicza jej pole widzenia. Zaczyna panikować. W głowie tworzą się przeróżne czarne scenariusze, których wcale nie chce widzieć. Spogląda więc na dłonie,  jednak ich także nie może dojrzeć. Robi krok do przodu, później następny, aż natrafia na jakiś kształt. Odsuwa się szybko, ale za chwilę przylega do niego, czując, że jest bezpieczna.

- Co tu jeszcze robisz? Powinnaś być z tatusiem! – krzyczy, przy okazji dławiąc się łzami, a słowa niosą się echem po podwórku, pokrytym  białym puchem.

- A ty? Co będzie z tobą?! – odpowiada drżącym ze strachu głosikiem.

- Dla mnie już nie ma ratunku, wiedzą, gdzie jesteśmy. Ty możesz się jeszcze uratować, całe życie przed tobą! – Czuje pustkę. Taką zwykłą, rozdzierającą pustkę, nic. Rozrywa serce na pół, które zaczyna obficie krwawić i wołać o pomstę. Żadna siła nie może go uciszyć.

- Przecież możesz uciec z nami, oni cię nie znajdą, tata nas ukryje, uda się! Będziemy bezpieczni, mamo, proszę! – Zalewa się łzami i wpada znów w ramiona rodzicielki, której prawdopodobnie nie zobaczy już nigdy. 
       Nic nie było, tylko ona i mama. Przez chwilę panuje cisza, którą przeszywa tylko smagający ich różowe włosy, różniące się jedynie długością, wiatr.

- Mamo, bez ciebie nie idę! – krzyknęła z mocą zadziwiającą jak na kilkuletnią dziewczynkę. 

- Tak bardzo uparta – powiedziała i z małym uśmiechem przeczesała palcami włosy dziewczynki, jednak zaraz poważniejąc, dodała - Słuchaj, córeczko, nie żegnamy się, rozumiesz? Kiedyś mnie odnajdziesz i znów będziemy razem, wiesz? Razem z tatusiem zamieszkamy w miejscu, gdzie nikt nigdy nas nie znajdzie, bez żadnych problemów i obaw o następny dzień. Teraz musisz tylko wytrwale czekać. Biegnij i nie odwracaj się, do zobaczenia. – Podniosła lekko jeden kącik ust na koniec i popchnęła ją delikatnie w stronę w domu, a ta posłusznie, nie oglądając się za siebie, podeszła do drzwi i nie zwracając uwagi na głosy i szurania, tak jak obiecała mamie,  nacisnęła na klamkę. W chwili, gdy ustąpiła i drzwi uchyliły się ze skrzypnięciem, usłyszała dźwięk zamykanych drzwiczek i warkot samochodu  terenowego, który, nabierając prędkości, zaczął  z lekkością sunąć po skrzypiącym pod jego kołami śniegu. Przechyliła lekko głowę i zauważyła w tylnej szybie przerażoną twarz. Dziewczynka w tym samym momencie rzuciła się do biegu za ludźmi zabierającymi jej mamę. Wytrwale goniła pojazd, jednak przed dróżką do lasu upadła twarzą  w śnieg. Przecierając oczy, widziała pojazd oddalający się z każdą sekundą coraz bardziej, a wraz  z nim mamusię. Podniosła się, a jej łkanie słychać było wszędzie. Po chwili auto zniknęło jej zza zasięgu wzroku. Łzy bólu, rozpaczy i samotności spływały po jej twarzyczce, a jedyne, co zostało po jej rodzicielce, to wspomnienia, które, obiecała sobie, będzie pielęgnować bardzo pieczołowicie i nie pozwoli im zgasnąć. Jej ostatni płomyczek, który nadal daje nadzieję, będzie tlił się już zawsze. 



Mam nadzieję, że prolog dało się się jakoś przeczytać. Jeśli to możliwe, prosiłabym o wyrażenie jakiejkolwiek opinii, dziękuję. :)